dinsdag 15 november 2016

VRIENDSCHAP EN PIJN

Regelmatig lees ik op Facebook spreuken die gaan over vriendschap, of het verlies er van. Als alles gladjes verloopt in je vriendschappen, dan post je zo'n spreuk (denk ik) niet, of roep ik nu iets onzinnigs? Ik vraag me af, als ik een van die spreuken lees, of er soms pijn of teleurstelling achter zit? of juist bevrijding... want niet iedere 'vriendschap' is altijd even leuk. Er zijn er ook vriendschappen die heel veel energie kosten 😌

In de praktijk werkt het vaak zo, dat je bij een ingrijpende omstandigheid als ziekte of het verlies van een dierbare je de steun van vrienden, familie en/of collega's verwacht. Maar juist op het moment dat je ze het hardst nodig hebt lijken mensen  af te haken.
Veel mensen (ik ook vroeger) gaan dan bij zichzelf te rade en zoeken naar een mogelijke vergissing die ze misschien gemaakt hebben. Wat heb ik fout gedaan?  Maar wat, als je je hersens pijnigt en je kunt niet bedenken waar het misgegaan is? Waarom zie je dan je vrienden, familie, je collega's niet meer? Jij bent/was er toch ook voor iedereen? je toont/toonde toch ook voor iedereen belangstelling of  gaat/ging op bezoek...

Waarom haken mensen af?

Misschien vertel ik niets nieuws, misschien ook wel.
Teleurstelling over afgehaakte vrienden of contacten heeft vaak te maken met  je verwachtingspatroon. Je verwacht, dat mensen zich gedragen zoals jij zelf ook in het leven staat. Jij bent attent, belt, gaat op visite enz. Dat hoort bij jouw normen en waarden en heeft ook te maken met een stukje van je persoonlijkheid.
Iedereen heeft een eigen persoonlijkheid, een eigen kijk op het leven, eigen normen en waarden en hun eigen beperkingen... en die kunnen en mogen afwijken van de jouwe.

Graag wil ik een ervaring met jullie delen die ik tijdens een retraite had, enkele jaren geleden.
Ik verbleef gedurende een week met nog ca 8 vrouwen op een afgelegen plek in de bergen in Spanje.
Op een dag kregen we een opdracht, die mij altijd bijgebleven is en waarvan ik veel geleerd heb. We moesten ons in de groep opsplitsen in tweetallen en ons als tweetal even afzonderen. De een moest de ander een verhaal, ervaring of voorval vertellen, dat hem/haar ooit diep geraakt heeft, of voor veel verdriet heeft gezorgd en waarover zelden gesproken werd.
Er vloeiden links en rechts en ook bij ons, de nodige tranen. Velen leken een zware last mee te dragen, maar hadden daar tijdens het verblijf niets van laten merken. Na deze oefening keken we met heel andere ogen naar elkaar, wetende dat ieder zijn eigen verhaal had.  Verdriet is niet altijd zichtbaar. Iedereen ontwikkelt zijn eigen overlevingsmechanisme en heeft soms tijd nodig. Als je er bij stil staat dat je het verdriet of de reden voor het gedrag van de ander niet altijd kent, zou je dan niet minder snel oordelen? Stel dat zijn verdriet een rol speelt in het contact met jou?


Mensen kunnen dan uit elkaar groeien, zonder dat er een kwaad woord gevallen is, of iemand iets 'verkeerds' heeft gedaan. Je hebt altijd een keuze hoe je er naar wilt kijken. Je kunt het gevoel hebben in de steek gelaten te zijn, of  je kunt er gelaten mee omgaan en accepteren dat mensen komen en mensen gaan.
of
Misschien kun je zélf de ander benaderen en hem/haar laten weten dat je hem/haar hebt gemist, en vragen of alles oké is? Zo hou je zelf de regie in een vriendschap als je moeite hebt met loslaten...

Ja, loslaten is een kunst.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten