Eentje preventief voor borstkanker en eentje voor darmkanker.
Nadat ik het eerste darmkankeronderzoek verprutst had, heb ik met het bureau gebeld om een nieuwe envelop met inhoud aan te vragen. Binnen een X aantal dagen zou het binnen zijn. Maar er kwam geen nieuw onderzoek. Dus na een kleine maand maar weer bellen en ja hoor, klapperdeklap, er lag een nieuwe envelop inclusief alle benodigdheden voor dit onderzoek in de bus. Een goed moment uitgezocht, monstertje geleverd en dopje erop.
En toen lag daar nog mijn uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek voor borstkanker... Ik keek eens even naar de datum en tijd van de afspraak en heb die toen gewijzigd i.v.m. een andere afspraak. Daarna kwam er weer iets tussen, en heb ik nogmaals de afspraak verzet. (Ik zat er ook wel een beetje tegen aan te hikken moet ik toegeven. De vrouwen die dit onderzoek kennen, snappen wat ik bedoel...)
Op de dag van de afspraak kreeg ik een telefoontje dat de afspraak kwam te vervallen i.v.m. een storing en dat ik kon kiezen voor een onderzoek in een ander dorp, want de wagen ging vertrekken uit mijn woonplaats. Ik kon dan die nieuwe afspraak dan niet meer zelf wijzigen, maar moest op het door hen gekozen tijdstip voor onderzoek komen. Maar omdat ik ook nog andere (vaste) verplichtingen heb op enkele dagen, is het voor mij de vraag geworden of ik dan kan? Men zou proberen er rekening mee te houden.
Als er twee keer achter elkaar zulke dingen gebeuren, het loopt niet soepeltjes zal ik maar zeggen, dan gaat er bij mij een lampje branden... Dan begin ik altijd een beetje na te denken. Ik was natuurlijk wel een beetje pissig op die organisatie dat ik nu naar een ander dorp moet, en ik geen invloed op het tijdstip kan hebben ggrrrrrrrrr. Maar anderzijds, hoeveel opzet is er bij een storing??
Nu ben ik me dus serieus aan het afvragen of ik nog wel deel zal nemen aan dit onderzoek? Niet omdat ik naar een andere plaats moet, maar omdat ik steeds meer vertrouwen in mijn lijf durf te krijgen. Lange tijd heb ik niet geluisterd naar mijn lichaam en heb het veel stress bezorgd en ik ben niet altijd even verstandig met voeding en beweging omgesprongen... En toch heeft mijn lijf me nooit echt in de steek gelaten. Waar ik trouwens ontzettend dankbaar voor ben. Wel ken en respecteer ik mijn grenzen nu. Ik vertrouw er op dat mijn lijf in orde is en mij laat weten wanneer er iets niet klopt.
Het alternatief is dat ik me laat leiden door (goedbedoelde zorg door de overheid) angstmakerij, van stel! er is iets mis??? Zo heb ik ook helemaal niets met een griepspuit, nooit gehad ook trouwens. Lieve mensen, ik ben er nog niet uit. Ik kies er steeds meer voor om in vertrouwen te leven en niet in angst. Maar dit is ook voor mij ook een hele grote stap, waar ik eens even goed over na moet denken... Hoe denken jullie daar over?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten