De bijeenkomst vond gelukkig buiten plaats, onder een grote notenboom en met prachtig uitzicht op een natuurgebied. Ik ben netjes opgevoed en wilde me voorstellen aan de overige deelnemers. Dat lukte ten dele.
Een dame aan onze tafel was druk in gesprek met haar overbuurman. Ze leek over een tomeloze energie te beschikken, maar toen ze even adem moest halen, lukte het mij om eerst haar gesprekspartner en daarna ook haar een handje te geven. Oef! Wat was dat? wat liet mijn nekharen overeind staan en een provocerende mening uiten op een vraag van die dame? Ik kende haar niet, ze vertelde vol vuur haar verhaal en maakte, heel aardig, een compliment over mijn jurk. Toen werden we gevraagd ons op te splisen in tweetallen. Mijn overbuurvrouw en ik besloten samen aan de opdracht te werken, maar deze mevrouw vertrok zelfverzekerd alleen naar binnen om de opdracht uit te voeren.
De middag verliep en ik bleef dat licht geirriteerde gevoel houden. Ik bleef voor alle zekerheid op afstand van de dame in kwestie.
Nieuwsgierig naar dit onverklaarbare gevoel van irritatie ging ik het weekend bij mezelf te rade. ? In de loop der tijd heb ik geleerd dat dergelijke situaties meestal een spiegelfunctie hebben. Wat liet deze mevrouw mij zien wat me zo irriteerde?
Na een paar dagen was ik er achter...
Deze vrouw vertelde o.a. dat ze op dieet was. (Ze nam een shake tussendoor als bewijs.) Deze vrouw sprak geen Limburgs dialect en dan hoor je er niet écht bij, vertelde ze. Toen ze over haar werk begon, vertelde ze dat ze 365 dagen per jaar werkte, 24 uur per dag. Jazeker! ook met kerstmis. Ze was niet te stoppen. Haar werk was haar leven en daar was ze duidelijk erg trots op.
Toen viel het kwartje! Die vrouw, dat ben ik, vroeger, ik keek in een spiegel! Zo was ik vroeger ook geweest. Altijd op dieet. Ik voelde me ook vaak een buitenbeentje, en mijn werk was jàrenlang het allerbelangrijkste voor mij, tevens mijn belangrijkste gespreksonderwerp. Met werk stond ik op en ik ging er mee naar bed. Ik had totaal niet in de gaten dat de balans ver te zoeken was. Inmiddels sta ik veel bewuster in het leven. Werk is nog steeds belangrijk, maar heeft behoorlijk ruimte moeten maken. Mijn leven is gevarieerder en ik zorg beter voor mijzelf. Ik 'moet' zo min mogelijk van mezelf. Mijn tijd verdeel ik tussen mijn gezin, sport en vrijetijd, ontspanning, persoonlijke ontwikkeling en ja, ook werk. De tijd dat ik mijn bestaansrecht ontleen aan mijn werk heb ik definitief achter me gelaten. Wat een verademing!
Mijn irritatie is verdwenen en ik kijk met andere ogen naar deze ontmoeting. Ik gun iedereen een goede balans tussen werk en ontspanning, zodat het leven leuk blijft. Je bent immers zoveel meer dan je werk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten