dinsdag 16 augustus 2016

ARTIKEL 'SCHOLIEREN TE VAAK ZIEK THUIS'

Vandaag las ik in De Limburger het artikel 'scholieren te vaak ziek thuis'. 
In mijn herinnering ben ik teruggegaan naar mijn jeugd, de pubertijd. Het was de tijd dat je tijdens de sportles gekozen wordt door je klasgenoot om mee te doen in haar (ik zat op een meisjesschool) team. 
Je zat dan als puber langs de kant op een bank te hopen dat ze jou zouden uitkiezen, en liefst niet als laatste... 

Hoe diep dat gevoel zit, of hoe herkenbaar de situatie blijft, ervoer ik onlangs, ongeveer 45 jaar later. 
Als volwassenen stonden we tijdens een netwerkbijeenkomst in een kring en het was de bedoeling dat je naar iemand uit die kring toe zou lopen en hem of haar vertelde, waarom hij/zij jou zo aansprak. 
Onmiddellijk kwamen er associaties met de sportles van vroeger en besloot ik het nu, als volwassene, anders aan te pakken...

Hiermee wil ik eigenlijk zeggen, dat zo'n gebeurtenis als zo'n sportles diepe sporen kan achterlaten. Die kwetsbare jongere kan een hoogbegaafd kind of een HSP'er (High Sensitive Persoon = hooggevoelig) zijn. De impact van zo'n gebeurtenis kan dan vele malen groter zijn dan bij een niethoogbegaafd of -hooggevoelig kind. De kwetsbare jongere heeft vaak nog niet de tools en het inzicht om zich te beschermen of om hier mee om te gaan en kiest intuitief voor zelfbescherming, het vermijden van een situatie die pijn doet. En inderdaad, ziekmelden is dan een optie voor zo'n kind. In vele gevallen uit die stress of dat verdriet zich ook daadwerkelijk in fysieke klachten of een depressie.  

Gunnen wij onze (klein)kinderen niet een onbezorgde, vrolijke jeugd? Hooggevoeligheid/hoogbegaafdheid wordt nog steeds niet (meteen) herkend en erkend. Ook door de jongere zelf niet. In het artikel wordt niet gesproken over deze mogelijkheden. Er wordt over persoonlijke en psychische problemen gesproken. Maar hoe ontstaan die dan? 

Een hooggevoelige of hoogbegaafde jongere voelt zich anders dan zijn klas- of leeftijdsgenootjes maar weet nog niet hoe dat komt. 'Anders' hoe positief ook, is op die leeftijd: er niet bij horen. Slechts een enkeling op die leeftijd kiest bewust voor een 'status aparte' en loopt vrolijk met blauw haar en zelfverzonnen outfit over het schoolplein. 

De GGD heeft aan de bel getrokken dat het tijd wordt het ziekteverzuim aan te pakken. Mee eens! Maar hoe fijn zou het zijn als een schoolarts/psycholoog de mogelijkheid meeneemt dat psychische of persoonlijke problemen hun grondslag kunnen hebben in hooggevoeligheid of hoogbegaafdheid... 
Het Jongtalentenspel benadert thema's rondom jongeren (pesten, er-niet-bij-horen e.d.) via een alternatieve invalshoek en kan daarom een waardevolle aanvulling zijn op de onderzoeken door schoolarts of psycholoog. Samenwerking, op de eerste plaats in het belang van de jongere, zou wellicht ook het ziekteverzuim aanzienlijk kunnen terugdringen. In den lande zijn vele collega- jongtalentencoaches die hier zeker heel graag aan mee willen werken. 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten